Zus' schoendoos

Dag ik,

Het is zaterdag 23 oktober, mijn eerste brief.

De zon schijnt tussen de opening van mijn rolluik op mijn gezicht. Het ziet er een prachtige dag uit. Gelukkig, het is zaterdag. Nu hoef ik even niet meer na te denken wat ze op school zullen denken van mijn nieuwe jurk. Want die beviel mijn klasgenootjes blijkbaar niet. Bloementuin werd ik genoemd... Moet zij veel zeggen, elke week een nieuw lief. Liever een bloementuin dan een konijn.

Het is niet de eerste keer dat Marie en haar vriendinnen me uitlachen. Al wekenlang vinden ze elke dag weer iets nieuw wat hen niet zint aan me. Zijn het niet mijn kleren dan is het wel een uitspraak die ik deed of de oplossing van een taak die ik te laat doorstuurde, ... want dat doen echte vriendinnen blijkbaar. Ik ben het beu maar ik ben ook bang. Fien vroeg me al een paar keer of ik niet bij haar kwam zitten tijdens de pauze. Zullen de opmerkingen van Marie en haar vriendinnen niet nog erger worden dan?

Liefs Anna

Dag ik,

Het is maandag 25 oktober, mijn tweede brief

Ik ben net wakker, wakker geschrokken uit m'n droom. In m'n doorm was ik bij Fien gaan zitten en dat zinde Marie niet. Ze had de hele klas verteld dat ik verliefd was op meneer Vereeken. Tijdens zijn les staarde de hele klas me aan en proestte het uit van het lachen. Ik schoot wakker en moest even bekomen, het was toch maar een droom?

Aan de ontbijttafel vroeg mama me of ik goed had geslapen. Ik kreeg die verdomde droom niet uit mijn hoofd. Ik vroeg mama of ik thuis mocht blijven, haar vertelde ik dat ik buikpijn had. De waarom hield ik voor mezelf.

Liefs Anna

Dag ik,

Het is dinsdag 26 oktober, mijn derde brief.

Met een bang hartje vertrok ik naar school. Misschien ga ik vanmiddag wel eens bij Fien zitten...

Dat deed ik niet. Ik was nog maar net op school en zag Marie al op me af stevenen. Haar gezicht stond op code rood... waarom ik er gisteren niet was en ik die taak van wiskunde niet had doorgestuurd. Ik kon haar natuurlijk niet vertellen over mijn droom. Dus zei ik maar "gewoon buikpijn".

Liefs Anna

Ik had mezelf voorgenomen enkel de eerste brief te lezen, ondertussen heb ik er al drie gelezen. Kan ik het hierbij laten? Ik moet dit met mama bespreken. Mijn kleine zus Anna wordt gepest, dat kan ik niet laten gebeuren. Maar hoe pak ik het aan zonder dat zus weet dat ik haar doos met brieven heb gevonden.

Ik was op zoek naar mijn nieuwe trui en zoals vaak bestond de kans dat zus die even had geleend zonder teruggeven... dan moest ik zelf op zoek. Ik kwam haar kamer binnen en de doos sprong me meteen in het oog. Een oude schoendoos van Adidas versierd met foto's van ons, mama, papa en Snuffel, zus haar dwergkonijn. De doos lag naast haar bed met de brieven er slordig in gepropt.

Ik moest even doorspoelen wat ik net had gelezen. Ik koos voor een bananenmilkshake, een paar bananen en wat ijs in de blender en mixen maar. Een van mijn betere ideeën op een dinsdagmiddag. "Elias? Moet jij niet naar school?" vroeg mama die van thuis uit aan het werk was. Mijn eerste les is pas om twee uur vertelde ik haar. "Elias wil je voor mij ook zo'n milkshake maken? Dan kan ik doorwerken en moet ik geen middagpauze nemen" Shit, dacht ik. Dit was de ideale moment om eens te polsen naar zus, die zat toch op school. "Je hebt geluk, er zijn nog net twee bananen. Kom je niet mee een halfuurtje buiten zitten, mama?" vroeg ik. "Ik kan dat halfuurtje wel gebruiken, jongen. Volgende keer, beloofd." Ik kon hier niet mee blijven zitten. Ik zei dat ik iets belangrijk wou bespreken. En zo zaten we met ons twee buiten in het zonnetje, met onze bananenmilkshake.

Ik raapte alle moed bij elkaar. "Hoe is het met zus op school?" vroeg ik. Mama keek me bedenkelijk aan, "waarom vraag je dat?" vroeg ze. "Oh, zomaar" stamelde ik. Mama draaide zich om en zat nu recht tegenover mij. "Elias, wat is er aan de hand? Je hebt nog nooit gevraagd naar Anna", vroeg ze bezorgd. "Anna was toch eens ziek op maandag", vroeg ik. "Ja, Anna had buikpijn", antwoordde mama. "Maar de volgende dag ging ze terug naar school. Dat is toch vreemd, niet?" vroeg ik met opgeheven schouders. Mama zette haar milkshake op tafel en kruiste haar armen. "Ga jij bepalen wanneer iemand zich ziek voelt of niet", vroeg ze terwijl ze met haar ogen rolde. Ik wreef met mijn handen door mijn haar en liet m'n hoofd even rusten in mijn handen. Ik moest het nu zeggen. Mama zou anders nog boos worden op mij. Ik slaakte een diepe zucht en zei met trillende stem, "zus wordt gepest op school. Ze lachen haar uit en gebruiken haar voor goede punten. En daarom is ze thuis gebleven, ze gaat eronder door mama." Mama verstomde, haar lip begon te trillen en haar ogen werden vochtiger. Er volgde een eeuwigdurende stilte. Een traan die ik niet langer kon bedwingen rolde over mijn wangen. Mama keek op, "hoe weet je het?" vroeg ze snikkend. "Je moet me beloven dat je dit niet aan zus vertelt. Ze heeft een doos vol brieven in haar kamer. Daarin schrijft ze dagelijks wat er is gebeurd op school. Die ene maandag had ze gedroomd over de pesters en daarom wou ze niet naar school" vertelde ik.

Mama en ik besliste dat er dringend iets moest gebeuren. Mama vroeg me of eens wou proberen met Anna te praten. Misschien zou ze mij iets vertellen. Ik stuurde een sms naar zus of ze vanavond samen naar die nieuwe film op Netflix wou kijken. Nog geen vijf minuten later kreeg ik een berichtje terug.

Heel lief broer maar ik voel me niet zo goed. Ik ga vanavond op tijd slapen. Andere keer!

Liefs zus

's avonds had mama Anna's lievelings gerecht gemaakt, vol-au-vent met frietjes en appelmoes. Anna at met moeite haar bord leeg. Normaal moet mama haar stoppen de pot niet volledig leeg te eten. Wat zal er vandaag toch weer gebeurd zijn, vraag ik me af. Eerst dat berichtje en nu dit.

De volgende ochtend passeer ik langs zus' kamer en opnieuw zie ik de doos staan. Ik zou zo graag gaan kijken, wat is er gisteren gebeurd... ik besluit enkel de brief van gisteren te lezen.

Dag ik,

Het is donderdag 14 november, mijn 19e brief.

Wat een rotdag! Ik haat school! Zelfs de leerkrachten geloven me niet. Mijn nieuwe Instagramfoto met Snuffel was het onderwerp van vandaag. Met zo'n lelijk konijn zou ik nooit veel likes krijgen volgens Marie. Achterlijk, hadden ze gezegd toen ze hoorden dat ik geen volgers kocht. Ik besliste de middagpauze vanmiddag bij Fien door te brengen. Ik vertelde haar over wat Marie en co hadden gezegd over Snuffel terwijl we werden aangekeken en uitgelokt als een leeuw in de Zoo. Fien vond het tijd dat ik eens bij mevrouw Pelgrims, de leerlingenbegeleidster zou aankloppen. Tijdens de les van meneer Vereeken ging ik naar mevrouw Pelgrims. Dat had ik beter niet gedaan...

Ze zei dat ik het mij niet moest aantrekken en maar gewoon iets moest terugzeggen. Marie was zelf slim genoeg dus het kon volgens haar niet dat ze mijn huiswerk daarvoor nodig had. En over de opmerkingen op mijn nieuw kleedje kon ze enkel zeggen "tja, smaken verschillen nu eenmaal".

Anna, wat is er mis? Waarom word je zo anders bekeken als de rest? Ik voel me zo ongelukkig. Bij broer is wel alles goed. Hij heeft ook al een paar liefjes gehad, haalt met gemak 100 likes op Instagram en wordt voor elke verjaardagsfuif uitgenodigd. Ik wou dat ik zoals Elias was.

Morgen ga ik opnieuw bij Fien zitten.

Liefs Anna

Godverdomme! Die mevrouw Pelgrims, wie denkt ze wel dat ze is? Dat was al niet mijn beste vriendin als wiskundeleerkracht maar nu gaat het er echt over. Vanavond moet ik echt met zus praten. Maar eerst nog snel die les Sociologie doornemen.

Ik kom maar net op tijd op school aan. Ik zie Frederik en Seppe, op de vijfde rij in de grote aula. "Komaan jongens, zo ver vanvoor", stamel ik. "Ik heb de les maar half doorgenomen. Ik hoop dat er niet te veel vragen gesteld gaan worden, daar heb ik echt geen goesting in." Nog geen 10 minuten later is het zo ver, "wat denk jij? Daar op de vijfde rij met het bruine haar en de bril." Frederik en Seppe proberen hun lach te onderdrukken. Shit, ze bedoelt mij. "Euh, euh ik denk van niet", stamel ik. De hele aula proest het uit van het lachen. Ik beslis de laatste les niet mee te doen, zo ben ik thuis voor het avondeten en kan ik nog met zus proberen praten. Op de fiets breek ik m'n hoofd hoe ik dit gesprek ga aanpakken. Thuis ligt er op de keukentafel een boeket bloemen en een brief. Een brief van Anna.

Lieve broer, mama en papa

Het is vrijdag 15 november, mijn 20e brief.

Ik ben weg, op mijn kamer vind je een doos met de 19 andere brieven. Het is een schoendoos van Adidas met foto's van jullie en Snuffel. Lees eerst alle brieven door en dan zullen jullie me begrijpen.

Het spijt me dat ik niets heb gezegd, ik kon het niet. Het was te laat, ik ben op, ik kan niet meer. Ik zie jullie graag, hou jullie goed. Zorg goed voor Snuffel.

Ik zie jullie snel terug.

Liefs Anna

Ik barst in tranen uit, op de achtergrond hoor ik mama de auto parkeren. Iets later draait de sleutel in het slot. Ik vlieg mama in de armen. Zonder te begrijpen wat er gebeurt duw ik zus' 20e brief in mama's handen. Mama en ik hollen de trap op naar Anna's kamer. Meteen zie ik de doos vol brieven. Haar kamer ziet er rommelig uit. Ondertussen probeert mama Anna te bereiken, direct voicemail. Mama probeert met trillende handen papa op te bellen. Op dat moment klinkt de sleutel in het slot.

Iets later zitten we met ons drie op Anna's bed de brieven te lezen. De tranen stromen over onze wangen.

Dag Anna, zus

Het is zaterdag 16 november, onze eerste brief.

We missen je! We weten niet waar je bent. We hopen dat je het goed stelt daar.

Liefs

Broer, mama en papa