"Alsof je een halfjaar op voorhand weet dat je gaat crashen"

Jana (18) werd in het 5e middelbaar voor de eerste keer opgenomen. Toen al moest ze vijf maanden wachten op hulp, ook nu het opnieuw slechter gaat met haar moet ze maanden wachten op hulp.

'In het eerste middelbaar ben ik begonnen in sociaal en technische wetenschappen (STW) en voor mij ging dat super, maar ik haalde geen 80% en kon dus maar beter in BSO verdergaan volgens mijn leerkrachten. Ik bleef toch in STW, maar wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg voor mezelf. Mijn gevoel strookte niet met mijn resultaten, zelfs met goede punten was ik nog steeds niet tevreden. Ik voelde mij vervreemd van mijn hele familie, legde te veel druk op mezelf. Op een bepaald moment kon ik dat niet meer aan. 

Ik had een vriendje en hij was de enige waar ik nog geluk uithaalde. Toen ik ontdekte dat hij mij had bedrogen, was dat de druppel. Het ging al niet goed met mij, maar toen begon ik te worstelen met zelfmoordgedachten en wilde ik mezelf laten opnemen. Eerst waren er tussentijdse gesprekken, pas vijf maanden later kon ik terecht bij Multiversum in Mortsel. Al die tijd heb ik thuisgezeten met donkere gedachten. Het systeem in België gaat ervan uit dat je een half jaar van tevoren weet wanneer je gaat crashen, dat kan toch niet? Gelukkig had ik Kim, mijn stiefmama, zij is altijd de reden geweest dat ik hier ben gebleven. Zij was er altijd voor mij en geloofde in mij. Kim is mijn beste vriendin en safety net.'

Uit de wereld, in opname

'Van mijn opname had ik iets helemaal anders verwacht. Ik hoopte op intensieve en doelgerichte therapie maar het was eerder een plek om enkele maanden op adem te komen. Iedereen komt binnen voor 3 maanden, en daarna kan je nog uitstel vragen. In Mortsel kwam er structuur in mijn dagen: elke dag op hetzelfde moment opstaan, eten, therapie, vrij, ... maar beter ben ik er niet geworden. Een keer per week had ik een een-op-een gesprek met mijn psycholoog en één keer per maand zag ik mijn psychiater, alle andere momenten waren in groep. 

Met mijn vertrek na die vier maanden had ik het heel moeilijk. Ze halen je daar uit de wereld en de maatschappij, je krijgt er structuur, veiligheid, een plek waar je altijd terechtkan en als je op ontslag gaat, word je terug in de maatschappij gesmeten zonder pardon. Na mijn ontslag werd ik voor de keuze gesteld: terug naar school of starten met de examencommissie.'

Toenemende druk en alle gevolgen

'Vanaf oktober ging ik opnieuw naar school. Meteen werd ik overdonderd met taken die ik had gemist. Ik voelde meteen de druk weer op mijn schouders. Op mijn 18e verjaardag heb ik besloten te stoppen met school en te starten met de examencommissie. Ondertussen heb ik drie examens gehaald, dankzij dit systeem kan ik mijn examens zelf inplannen en annuleren als het even niet gaat. 

Een hele tijd is het beter gegaan, maar de laatste tijd ging het terug bergaf, en ik weet zelf niet goed waarom. Ik wilde mijn familie niet opnieuw teleurstellen, dus ik heb het lang niet durven te zeggen tegen mijn papa, zelfs niet tegen Kim, en dat maakte het enorm beangstigend. 

Enkele weken geleden vond ik gelukkig de moed om weer aan de alarmbel te trekken en hulp te zoeken, maar opnieuw zal het maanden duren voor ik een plek vind. Er zijn vier plaatsen waar ik opgenomen kan worden, maar overal moet ik wachten op het gesprek met de psychiater vooraleer ik mij kan aanmelden. Momenteel wacht ik op het gesprek met de psychiater om eventueel met medicatie de volgende maanden te overbruggen. 

Ik neem het nu echt dag per dag. Ik zie anderen hun leventje leiden, alles rondgedraaid krijgen, naar school gaan, goeie vrienden hebben, een relatie, ... en ik kan dat niet. Ik wil werken aan mezelf en dat is niks om mij over te schamen.'

Gepubliceerd in Flair 8/12/2O2O: gen Z aan zet